Αύριο, ο Στρατός θα πάρει μακριά τον νεαρό εραστή μου. Ο πατέρας του προκειμένου να γλιτώσει την δυσάρεστη μυρωδιά των ανατομικά ανοιγμένων ροφών που τελευταία μελετάει ο Δωρόθεος στην τραπεζαρία της έπαυλης του και όντας ο ίδιος στρατιωτικός, αποφάσισε να τον στείλει στην Σχολή Δοκίμων Αξιωματικών Ναυτικού, ενώ τον μικρό του γιο Σόλων στο Νηπιαγωγείο Αρρένων Τσατζουφιάς .
«Μα δεν μπορεί να γίνει αξιωματικός» παραπονιόταν η μαμά Καψηφλάντζα στον πατέρα. «Είναι μόνο 17 χρονών!»
«Ω, μα αξιότιμη μητέραν των τεκνώνν μας!» απάντησε ο πατέρας Καψηφλάνζτας « Ο μεγαλλύτερος εκ των υιώνν μας Δωρόθεος Μ. Καψηφλάτζας, είχε πάντα προωρήζουσα αννάπτηξην λόγο των σωστών διατροφφικών του συννηθειών που είχε αναλλάβη να του γαλλουχήσει η νταντά Βερνγκενσκλούσσεν άρρα ήδη είναι ώρριμος διαν μιαν σωστήν εκκπάιδεσην που εις το μέλλλον θα τον σώσση από τους Κομουνιστάς κε απ’ το να του πέσση ο ουρρανός είς τον γλλάβιον του.»
Α! Δεν σου έχω αποκαλύψει ακόμα αγαπητό μου ημερολόγιο πώς την περίοδο που γνώριζα τον Δωρόθεο είχα ήδη αρχίσει μαθήματα καλών τεχνών και ζωγραφικής. Όταν λοιπόν ο αγαπημένος μου ήρθε τελευταία φορά για να με αποχαιρετήσει φορώντας την στολή και ένα υπέροχο λευκό πηλήκιο ζητώντας μου να τον ζωγραφίσω, το έκανα με μεγάλη χαρά. Και όπως ήμουν αρίστη μαθήτρια στις καλές τέχνες το πορτρέτο που ονόμασα «Δωρόθεος Με Πηλήκιο, Νο.1» βγήκε πολύ πετυχημένο!
«Ωράιον με έκανες, Λουντίτσια.» είπε κοιτώντας έκθαμβος από το έργο μου. «Αν κε νομίσω πώς θα αφήσω μούσιον όπως κάθε ναυτικός που σέβετω τον εαυτόν του . Φύλαξε πάντως την ζωγραφίαν διατι σκοπεύω είς τα γεράματα μου να κατασκευάσω ένα ιστοριογράφημαν με κινούμενες εικόνες, δια την γέννησιν κε την πολυτάραχην ζωήν μου κε θα τη χρειασθώ εις το τριακοσθό πρώτο δεπτερόλεπτον του.»
Υπάρχουνε στιγμές ομολογώ που δυσκολεύομαι να τον καταλάβω. Θα το κρατήσω αγαπητό ημερολόγιο, αλλά όχι μόνο για το λόγο που θέλει ο Δωρόθεος. Θα το κρατήσω για μένα. Για να τον βλέπω κάθε πρωί όταν θα μου λείπει!
