Ο πατήρ Καψηφλάντζας
Έπειτα, γνώρισα τη μαμά Καψηφλάντζα για την οποία ο καλός μου ο Δωρόθεος λέει ότι της μοιάζω. Του είπα ότι λέει σαχλαμάρες, και του πέταξα ένα από τα ραβιόλια που έτρωγα στην μύτη του.
«Αγαπημένην μου», μου απάντησε σκουπίζοντας την. «Ο χρόνος θα αποδέιξη την σοφίαν μου».
Η μήτηρ Καψηφλάτζα
Στο τραπέζι δεν σταμάτησε στιγμή να κλάνει και να ρεύεται με αξιοπρέπεια ο παππούς Καψηφλάντζας, που φορούσε το κράνος του για να μην κρυώσει.
«Θα βγάλεις κάνα μάτι με αυτό το κάγκελο που έχει το κράνος σου» του φώναζε για να τον πειράξει η γιαγιά Καψηφλάντζα.
«Αη ξουρίσου, μωρή βρομιάρα» της απάντησε όλο αγάπη ο παππούς Καψηφλάτζας και όλοι γελάσανε γιατί η γιαγιά Καψηφλάντζα έχει μία ελαφρά ανεπιθύμητη τριχοφυΐα σε όλα τα σημεία του προσώπου της!
Ο παππούς (αριστερά) και η γιαγία (δεξιά) Καψηφλάντζα
Αγαπητό μου ημερολόγιο, στο τραπέζι μαζί μας καθόταν και ο Σόλων, ο μικρός αδερφός του Δωρόθεου που αν εξαιρέσεις πως όση ώρα εμείς τρώγαμε, εκείνος έβγαζε το αληθινό του μάτι και το έπαιζε στο τραπέζι, αν εξαιρέσεις ότι ήξερε να παίζει όλες τις νότες της παρτιτούρας της Ενάτης τρίζοντας τα δόντια του, και τέλος αν εξαιρέσεις ότι συνέχεια καβαλίκευε το πόδι μου, γενικά ήταν ένα ήσυχο παιδί.
Ο Σόλων Καψηφλάντζας, αδερφός
Αφού τελειώσαμε το γεύμα, ο αγαπητός μου Δωρόθεος μου έκανε περιήγηση στον κήπο και στους ανθούς του. Περάσαμε πολύ όμορφα καθώς μου έδειχνε πώς να ταΐζω τα σαρκοφάγα φυτά με μικρά ποντίκια, που μάλιστα τα ατιμούλικα όλο την κοπανάγανε!!! (Αλλά ήταν πολύ αστείο να τα ακούς στο τέλος να τσιρίζουν). Εκεί γνώρισα και τον κηπουρό τους . Έναν συμπαθητικό κινεζούλη που αν και δεν ήταν τόσο κίτρινος όσο τον ζωγραφίζουν στα βιβλία, ήταν αυτός που παράλληλα με το πότισμα των λουλουδιών, καλλιεργούσε για τα καλά αφεντικά του, τις ντομάτες, τις πατάτες και φυσικά όπως κάθε κινέζος, το ρύζι μας.
Τελικά, περάσαμε πάρα πολύ όμορφα και σήμερα!
