Ταξιδεύω με το λεωφορείο που ο μοντέρνος κόσμος και αγγλομαθής κόσμος πια το ονομάζει πούλμαν. (άκου «πούλμαν»!) Προορισμός μου, η Μονή Αγίας Μουνοθύελας Της Ελεούσας, οπού και θα περάσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου υπηρετώντας τον Κύριο. Δεν ξέρω αν θα μου επιτρέψουν να διατηρώ ημερολόγιο άρα μπορεί αυτή να είναι και η τελευταία μου καταχώρηση.
Η ώρα είναι περασμένες 6.57 και ήδη έχει ξημερώσει. Ο διπλανός μου έχει το θράσος να κοιμάται ακόμα του καλού καιρού, άρα θεώρησα χρέος μου να τον ξυπνήσω για να δει τον ήλιο και την ημέρα που μας χάρισε ο Πανάγαθος Κύριος. Αρχικά του ζήτησα πολύ ευγενικά να ξυπνήσει. Εκείνος όμως επέμενε να ροχαλίζει σαν άξεστος και αναγκάστηκα να του πατήσω τον κάλο για να ξυπνήσει! Αγαπητό μου ημερολόγιο δεν μπορείς να φανταστείς με πόσα κοσμητικά επίθετα με στόλισε αυτός ο αναιδής! Και από τον τρόπο που μίλησε για μένα και για τον Κύριο, θα πρέπει να ήταν Άθεος Κομουνιστής. Έτσι, με την πρώτη ευκαιρία που το λεωφορείο θα κάνει στάση και δω κάποιον πολισμάνο, θα τον καταδώσω για έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.
